'Mevrouw, ik hou van u.'

‘Mevrouw, ik hou van u.’

Zo begon mijn decembermaand! Ik werd er blij van.

In december zijn we vaker samen met familie en vrienden vanwege alle feestdagen. Ik kijk dan graag terug op het jaar. Hoe kan ik nog meer voor anderen betekenen en wie hebben indruk op mij gemaakt? Ik denk aan Michel:

Michel zorgt voor zijn 91-jarige moeder. Hij woont niet in de buurt, maar helpt graag. Mede door haar hoge leeftijd gaat haar gezondheid verder achteruit, waardoor ze meer zorg nodig heeft. Michel is veel tijd kwijt met uitzoeken waar hij terecht kan voor zorg, terwijl hij liever ergens een kopje koffie met haar zou gaan drinken. Via via komt hij bij mij terecht. Na ons eerste gesprek is hij blij en dankbaar dat ik regeltaken van hem kan overnemen. Hij rondde ons gesprek gekscherend af met: ‘mevrouw, ik hou van u’. Lachend namen we afscheid.

Ik denk ook aan de vele mantelzorgers in de leeftijd van zestig tot zeventig jaar die zorgen voor een of beide ouders. Soms werken ze nog. Hun ouders zijn op hoge leeftijd, wonen weliswaar zelfstandig, maar hebben wel zorg nodig. Ik kom schrijnende situaties tegen. Mensen die eigenlijk niet meer thuis kunnen wonen, maar nog net niet ‘slecht genoeg’ zijn voor verhuizing naar een zorginstelling.

Of neem Toos, zij is 89 en haar man Anton is overleden. Haar broers en zussen leven niet meer, de dagen duren lang. Ze voelt zich eenzaam, maar is geen type voor dagbesteding. Verhuizen naar een zorginstelling spreekt haar wel aan. Toos hoopt dat ze in zo’n woonomgeving weer wat contacten op kan doen.

Wat zie ik veel mantelzorgers worstelen met het zoeken naar balans in hun eigen leven. Langdurige en soms complexe zorg voor partner, kind of ouder, trekt een flinke wissel op het leven van de mantelzorger. Weinig tijd voor ontspanning buiten de deur, want ‘ik moet paraat staan’ en ‘gelijk in de auto kunnen springen’, als vader belt dat moeder weer is gevallen.

Een heel palet aan emoties en gevoelens maakt dat ze blijven zorgen: liefde, schuldgevoel en plichtsbesef, het is er allemaal. Maar een ding is zeker: ze kunnen en willen niet anders.

De liefdevolle aandacht en zorg die mantelzorgers hun naaste geven treffen mij iedere keer weer en blijven indruk op me maken. Deze maand denk ik vooral aan hen die dit jaar hun partner of vader of moeder hebben verloren. Zoals Gert wiens vrouw kort na opname in het verpleeghuis is overleden. En aan de familie Van Santen die vader zo graag thuis de laatste zorg hadden willen geven. Voor hen en vele andere zien de kerstdagen er heel anders uit.

Ik wens u mooie kerstdagen en een goed 2025!

De namen zijn om privacy redenen gefingeerd.