In april 2023 maak ik kennis met Hans en Jacqueline en hun 30-jarige zoon Manuel. Het gezin is onlangs verhuisd van de Randstad naar een rustig dorp. Een noodzakelijke stap, want Manuel heeft een verstandelijke beperking. Door deze beperking kan hij geen weerstand bieden aan de verleidingen van de stad. Manuel heeft geen zelfinzicht, is verslavingsgevoelig en is makkelijk beïnvloedbaar door mensen die niet het beste met hem voorhebben. Regelmatig wordt er financieel misbruik van hem gemaakt. Daarom besloten zijn ouders de stad achter zich te laten.
De vraag die Hans en Jacqueline mij stellen is kort en krachtig: ‘Kun je ons helpen een plek te vinden waar Manuel begeleid kan wonen? Thuis gaat het niet meer.’ Achter deze ogenschijnlijk eenvoudige vraag gaat een verhaal schuil van uithuisplaatsing op jonge leeftijd en zoektochten naar de juiste hulp, maar ook een verhaal van wanhoop en frustratie over de professionele zorg. Hans en Jacqueline hebben alle vertrouwen in de zorg verloren. Ze besloten het zelf wel te gaan doen. Maar Manuel heeft juist intensieve begeleiding, verzorging en gedragsregulering nodig. Hoe gaan ze dit regelen terwijl ze allebei een intensieve baan hebben: Hans is technisch manager en Jacqueline werkt in de ouderenzorg. Manuel werkt niet en om de onrust in zijn hoofd te dempen, rookt hij cannabis. Hans probeert Manuel te ondersteunen op financieel gebied, maar Manuel accepteert zijn hulp niet. Met alle gevolgen van dien. De onderlinge relaties binnen het gezin staan op scherp. Hans en Jacqueline worstelen ieder op hun eigen manier met de frustraties en onmacht. Daarbij proberen ze elkaar niet te verliezen en op één lijn te blijven, hoe moeilijk dat soms ook is.
Wat kan ik doen? Doordat Manuel jarenlang geen behandeling en begeleiding heeft gekregen, is er geen behandelgeschiedenis. Wel heeft hij al een indicatie voor de Wet langdurige zorg. GGZ-organisaties die begeleid wonen aanbieden, willen een actueel psychiatrisch onderzoek, anders kan Manuel niet worden ingeschreven. Ik regel een orthopedagoog om zo’n onderzoek uit te voeren. Dat gaat enkele maanden duren. Intussen informeer ik bij diverse GGZ-organisaties naar de mogelijkheden. Nadat het onderzoeksrapport is opgesteld, meld ik Manuel aan bij vier organisaties. De wachtlijsten zijn lang en de spanningen in het gezin lopen verder op. Daarom vraag ik ambulante begeleiding in de thuissituatie aan die gelukkig snel wordt ingezet. En dan ontvangen Manuel en zijn ouders bericht dat er een plek vrij is. Het is spannend, want er is nóg iemand geïnteresseerd. Helaas wordt deze woonplek niet aan Manuel toegewezen. Maar na een paar weken is er toch een plek. Hij is blij en kijkt uit naar de verhuizing. Hans en Jacqueline kunnen langzaam maar zeker de zorg gaan loslaten.
De namen zijn om privacyredenen gefingeerd.
Opmerkingen