Die vraag krijg ik regelmatig. Van mantelzorgers, maar ook van huisartsen, praktijkondersteuners of casemanagers. En, niet onbelangrijk, ook van gemeenten, welzijnsorganisaties of het bedrijfsleven. Al deze partijen vervullen op de een of andere manier een rol in het ondersteunen van kwetsbare mensen en hun mantelzorgers. Welke rol vervult de mantelzorgmakelaar tussen al deze partijen?
Ik neem u mee in een dag uit het leven van een mantelzorgmakelaar.
Dinsdagochtend, acht uur. Ik open mijn e-mail en zie een verzoek van een casemanager dementie. ‘Kun je met mij meedenken, Ila? Een Nederlands echtpaar woont in Duitsland en mevrouw heeft vergevorderde dementie. Kan ik voor haar een indicatie voor de Wet langdurige zorg aanvragen? En hoe kan de zorg bekostigd worden?’ Ik ga onderzoeken wat de voorwaarden zijn om in deze specifieke situatie zorg te regelen en gefinancierd te krijgen.
Een telefoontje, mevrouw Van der Velden, ze klinkt gespannen. ‘Via via kreeg ik uw naam. Ik heb zoveel instanties en specialisten gebeld, ik kom er niet meer uit.’ Ik stel haar op haar gemak en dan komt het verhaal eruit. Men vermoedt dat haar man Korsakov heeft, maar de artsen zijn niet eenduidig in hun oordeel. De gevolgen van het overmatig drankgebruik van haar man hebben haar uitgeput. Ze kan het niet meer aan en zoekt hulp. Het echtpaar woont zelfstandig. ‘Kan hij niet opgenomen worden?’ vraagt ze tenslotte. Ik hoor hoeveel moeite het haar kost om die vraag te stellen. Ik start mijn onderzoek naar Korsakov, wat voor gedrag daarbij hoort en bij welke organisaties mevrouw Van der Velden de hulp kan krijgen die zij nodig heeft. Niet alleen voor haar man, maar ook voor haarzelf.
Mijn man, ook zzp’er, tikt op het raam van mijn kantoor: koffie! Vooruit, een kwartiertje koffiepauze. Daarna op weg naar een gesprek over 24 uurszorg voor een echtpaar van negentig dat in hun eigen huis wil blijven wonen. Ik ben vroeg op mijn afspraak. Even snel mail checken. Er is bericht van de organisatie die ik benaderd heb voor mijn onderzoek naar Korsakov. Die bel ik als ik terug ben op kantoor.
24 uurszorg, moeilijk te organiseren vandaag de dag. Gelukkig werk ik prettig samen met organisaties zoals Saar aan Huis, ZorgMies en Home Instead. Zij kunnen meestal op korte termijn hulp inzetten, maar eerst de financiering regelen: via de zorgverzekeraar, de Wmo of een pgb?
Mijn man heeft de lunch verzorgt. Even rust.
Tijdens de lunch spreekt Stella Janssen in op mijn voicemail. Haar moeder heeft de ziekte van Alzheimer en verhuist binnenkort naar de Herbergier, een kleinschalige woonvoorziening. ‘Wil je voor ons een pgb aanvragen? Wij hebben geen idee hoe dat werkt.’
Na de lunch bel ik Stella terug om een afspraak te maken. Daarna neem ik de tijd om openstaande mails en andere telefoontjes te beantwoorden.
Soms val ik stil, denkend aan de moeilijke situaties waarin mensen zitten, hoe ze het volhouden.
Dan ontvang ik van een mantelzorger een whatsappbericht met een filmpje. ‘Dit is mijn moeder met mijn dochter’. Ik zie zijn 93-jarige moeder met haar kleindochter en de lol die ze samen hebben. Ik lach en word er blij van. Want dat is er ook.
Comments